Op zoek naar gepaste bloemen

Laatst liepen we tijdens een koude en regenachtige aprildag over de markt. De horeca was nog gesloten maar kleine uitvaart en trouwceremonie waren toegestaan en zo waren wij op zoek naar gepaste bloemen. Het was koud en guur voorjaarsweer, het was alles behalve aangenaam. Na het welbekende praatje betreffende dit koude en natte weer beloofde deze marktkoopman plechtig; De eerste de beste die volgende week begint te klagen dat het te heet is trek ik persoonlijk over de kraan!

Enkele weken later vielen de mussen dood van het dak en ik vermoed dat onze marktkoopman er al vele overheen had kunnen trekken, het zorgt voor een glimlach op mijn gezicht, ik zie er de humor zeker in. Dit is nu eenmaal het aard van beestje betreffende de “standaard Nederlander”. Maar ondanks een dikke laag van dit geklaag zijn we eigenlijk een zeer dankbaar en meegaand volkje. Want hebben we niet met zijn alle een flinke klus geklaard? We hebben ons allen ingehouden en we hebben allemaal ingeleverd. Is het dan alleen maar kommer en kwel geweest? Was het allemaal zo verschrikkelijk slecht? Ok, als je dierbare verloren hebt of echt financileel kopje onder bent gegaan maar er waren zeker ook mooie kanten aan deze tijd.

Het snelle leven kwam tot stilstand. Mensen waren ineens veel meer thuis. Agenda’s raakten leeg en noodgedwongen spendeerden we veel meer tijd met onze families, was het allemaal wel zo erg? We gingen wandelen, praatten weer met elkaar. Vele zagen ineens dat er van alles in en rondom het huis gebeuren, het leefde! Er zijn nog nooit zoveel vogel en insectenkasten opgehangen, de moestuin werd weer opgebouwd en ach, zullen we nu al die elektrische fietsen kopen? Kortom we pasten ons aan en hebben stiekem enorm genoten van deze stilgevallen wereld. Wie zegt er niet; Hier heb ik zo van genoten, ik weet niet of ik straks nog wel terug wil naar die “te” snelle wereld?! Het heeft ons doen beseffen, onze perspectief verandert en er is plaats gekomen voor andere gevoelens, rustige gevoelens, fijne gevoelens. Mijn moeder zei vroeger al, “Jullie kennen “de kick van het niets” niet.

Nu we weer langzaam aan het opstarten zijn en de komende agenda zien, tot medio 2022 zitten we eigenlijk al propvol, moeten we toch wel even slikken, het gaat druk worden, heel druk en daar hebben we natuurlijk ook enorm veel zin in, maar toch, geen vrije weekenden meer. Toch zijn we voornemens om in onze fraaie en klassiek oude boerderij, die sowieso al de geur van andere tijden ademt, een oase van rust te blijven met een uiteraard een hoog service niveau. Heerlijk ontspannen onder onze stretchtent, omgeven door landelijk groen, wit gepleisterde muren en rieten daken. Samen genieten in alle rust, liefde en zorgzaamheid van familie, van vrienden en bovenal van elkaar.

Tot slot vinden wij, dat zodra de tafels zijn uitgeruimd, het dessert genuttigd is, en het buiten wat frisser wordt, we langzaam aan naar binnen gaan. We sluiten de luiken, schuiven de tafels aan de kant, dimmen de lampen en de DJ heeft een prachtige set staan, strak en goed geluid. Nieuwe gasten arriveren en de borrel planken vinden hun weg naar de statafels . Nu we er dan toch zijn, met al onze dierbare, in gezondheid en geluk, in onze chicste kledij, laten we dan het glas heffen. We toasten op het leven en alles wat we hebben doorstaan en wij herhalen, nu we er toch zijn, laten we opnieuw beginnen en starten met een supersonisch spetterend knalfeest, de ballast van ons af dansend en dit nieuwe begin vieren als nooit te voren.

Ad en Gerda Brak